In Las Vegas wordt gefilmd voor de nieuwe James Bond-film Diamonds are forever
door HENK VAN DER MEYDEN
IN CAESARS PALACE in Las Vegas onderbrak Tony Newley dezer dagen zijn show om een beroemdheid in het publiek voor te stellen.
„Mr. Sean Connery zelf”, zei hij, „alias James Bond zelf”.
Er klonk een luid applaus daarna hoorde men geroezemoes.
In de schijnwerpers stond een kalende man van middelbare leeftijd met een open hemd zonder das met zijn blote voeten in sandalen.
Een ogenblik leek hij op een oude kampioen zwaargewicht boksen die de ring door loopt, voordat de nieuwe held binnen komt springen en op zijn graf gaat dansen.
De avond er na, direct nadat hij als James Bond opnamen had gemaakt in Las Vegas voor „Diamonds are forever” ging Sean Connery de show zien van de komiek Alan King.
 |
| Hij is nu veertig jaar en het is tien jaar geleden dat hij voor het eerst Bond speelde, maar met een goede make-up, een eyeliner en prachtige kleding ziet hij er weer zeer aantrekkelijk uit voor zijn vrouwelijke fans. |
Eyeliner
Opnieuw werd hij aan het publiek voorgesteld maar dit keer met zijn haarstuk, zijn witte tuxedo en zijn met een eyeliner bijgewerkte ogen die geamuseerd de zaal in keken. Het publiek werd wild. . . „Heb je ooit gezien wat kleren en uiterlijk kunnen doen voor een ster”, zei een showmeisje uit Chicago die bijzonder onder de indruk was van deze Bond.
En zij niet alleen. Vrouwen trachtten hem overal aan te raken en de meest verwoede gokkers wilden zijn hand schudden omdat ze vonden dat de hand van Bond wel geluk bij hun spel zou brengen. Sean Connery bleef onbewogen alsof hij in een lijkenhuis stond. Maar voor de eerste keer sinds hij de Smith en Wesson weer in de holster had gedaan, kwamen er weer onprettige herinneringen bij hem op.
Nachtmerrie
,,Ik denk niet” zei hij later „dat een andere rol een man zo kan veranderen als Bond. Het is een voorrecht, een grap, een uitdaging en bovendien even verschrikkelijk als een nachtmerrie”. Op zo'n ogenblik is het ook niet moeilijk te begrijpen waarom hij vijf jaar lang geen Bond wilde spelen, de rol die hem precies tien jaar geleden beroemdheid, fortuin en ten slotte een haast magische image gaf.
Bond de supermythe, Connery de superster. Zonder lan Fleming’s onverwoestbare held schijnt Connery incompleet, een Laurel zonder Hardy. Maar toch is hij nu in staat, en kan hij het zich permitteren, Bond te begraven en de hele weg naar de begrafenis kan hij lachend afleggen.
,,Alleen, verdorie hoe begraaf je een geest”, vroeg hij nog niet zolang geleden een vriend. Hij heeft nu besloten dat niet te doen. Je doet hem zijden hemden aan en scherp gesneden pakken en je pakt opnieuw de revolver en strekt de spieren. . .
Het is, dat zweert hij, het einde van de 007-route voor hem positief is het zijn afscheidsreis door een nieuwe hel van verschrikkingen. „Diamonds are forever” is een wel heel toepasselijke titel voor dit afscheid want alleen het geld, elke cent van de een en een kwart miljoen dollar die United Artists hem betaald heeft deed hem besluiten de rol te spelen. Al het geld gaat naar de liefdadigheid. Het is bestemd voor een fonds dat jonge Schotten helpt zich te ontwikkelen.
Niet spraakzaam
Bond is geen spraakzaam man en hij geeft zelden interviews maar nu te midden van de duizenden neonlichten van Amerikaanse gokhoofdstad, de Mafiakermis Las Vegas, spreekt hij voor het eerst sinds hij in 1966 de Bondbusiness verliet, over zijn leven.
,,Nu ik veertig ben” zei hij ,,ben ik al voor meer dan de helft dood en ik weet dat ik financieel geen problemen meer heb maar ik ben me er steeds meer voor gaan interesseren wat er met mij zou gaan gebeuren als ik alle luxe moest missen en alle zekerheid zou verdwijnen. Hoe zou me dat veranderen? Wat zou het van mij maken? Een van de redenen dat ik akkoord ging met die liefdadigheidsactie voor de jonge Schotten is dat ik die twintig miljoen dollar die er nodig is niet wil hebben. Ik wil niet zo’n soort macht hebben. Met deze film eindig ik dan ook dat deel van mijn leven. Dan zal ik toch wat zaken tot stand hebben gebracht en heb ik iets in mijn leven waar ik op neer kan kijken dan kan ik ook besluiten wat ik nu verder met mijn leven ga doen en wat ik echt nodig heb.”
Vanzelf
Tot nu toe geloofde Connery dat alles vanzelf ging, dat hij niet meer moest vechten voor zijn bestaan, daar gokte hij op. Is hij niet bang, als hij definitief met Bond ophoudt, al die miljoenen de rug toe te keren? „Toen ik twaalf jaar was” zei hij „had ik een ongeluk. Een stuk boom viel op me en mijn hoofd en rug werden vreselijk beschadigd. Ik stond op en rende naar huis, ik was helemaal onder het bloed. . . Mijn moeder ving me op en ze ging mijn hoofd wassen, maar toen ze mijn kleren uittrok en zag dat ik helemaal onder het bloed zat, moest ze overgeven. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht en kwam in een kleine zaal waarin vier oude mensen lagen en een van hen stierf in het bed naast het mijne. Ik was toen vreselijk bang, ik kan me ook geen ergere vrees voorstellen dan dat ogenblik toen ik daar lag en niets heeft me sindsdien zo bang gemaakt.”
Wat hem nu hoog zit is het einde van zijn huwelijk met Diane Cilento. „Een is er altijd die voelt dat hij of zij schuldig is en dat toegeeft en een huwelijk dat slecht gaat is gewoon heel naar en erg zoals ook iets anders erg kan zijn. Maar wat we hadden moeten doen was een stap terug te zetten en te zien wat we elkaar aandeden wat we deden tegen elkaars leven en het leven van onze kinderen”.
De Telegraaf, 21 mei 1971
